breakthrough seizure

هنگامی که یک بیمار دارای صرع بمرور دوره‌ای از رهایی از تشنج (کنترل تشنج) را تجربه می‌کند، سپس به طور ناگهانی مجددا دچار تشنج میشود، به آن breakthrough seizure گفته میشود.هنگامی که این تشنجات رخ می دهند، می توانند عواقب بالینی شدیدی برای بیمار داشته باشند. برای مثال، ممکن است بیماران نیاز به معاینه در بیمارستان یا ارزیابی در اورژانس داشته باشند. گاهی اوقات ممکن است شکستگی یا آسیب به سر رخ دهد که می تواند بستری شدن در بیمارستان را ضروری کند. گاهی اوقات این تشنجات به استاتوس اپیلپتیکوس تبدیل میشوند و ، به مجموعه‌ای از مداخلات نجات‌بخش نیاز دارند از جمله ارزیابی راه هوایی و علائم حیاتی، دسترسی داخل وریدی، آزمایش خون، و لود داروهای ضد صرع برای جلوگیری از تشنج. انجام اینکارها بسیار مهم است زیرا وضعیت استاتوس با افزایش عوارض و به طور بالقوه مرگ و میر همراه است.

 دلایل بالقوه زیادی برای وقوع غیرمنتظره   breakthrough seizure وجود دارد. یکی از عوامل مهمی که پزشکان ممکن است فراموش کنند که بررسی کنند، احتمال عدم مصزف مناسب داروهای ضد صرع تجویز شده (AEDs) میباشد.. در حالی که پایبندی به مصرف مناسب دارو در همه بیماریها مهم است، در صرع اهمیت بیشتری دارد، زیرا عدم مصرف صحیح دارو بمی‌تواند منجر به بروز تشنج‌های ناگهانی و همه عوارض مرتبط با آن شود. هنگام ارزیابی علل breakthrough seizure، پزشک باید ابتدا مشخص کند که آیا بیمار مورد نظر به مصرف AEDهای تجویز شده پایبند بوده است یا خیر.

هم فاکتورهای بیمار و هم عوامل دارویی می توانند در بروز یک breakthrough seizure نقش داشته باشند. عوامل مربوط به بیمار میتوانند شامل موارد روبرو باشند : شروع عفونت، استرس عاطفی شدید، محرومیت از خواب، یا رویدادهای متابولیکی مانند کاهش سطح سدیم یا تغییرات شدید در سطح قند خون . عوامل تحریک کننده [provocative] مانند چراغ های چشمک زن یا انجام بازی های ویدیویی نیز برای ایجاد تشنج شناخته شده اند. کاهش سطح سرمی داروهای ضد تشنج می توانند باعث تشنج شوند و دلایل بالقوه مختلفی برای این کاهش سطح وجود دارد. به عنوان مثال، مصرف عاملی که متابولیسم کبدی را القا می کند، می تواند سطح برخی از داروهای ضدتشنج متابولیزه شده در کبد را کاهش دهد و منجر به افزایش خطر تشنج شود. همچنین داروهای خاصی وجود دارند که باعث کاهش آستانه تشنج میشوند و افزودن چنین عاملی مطمئناً بیماران را مستعد تشنج می کند. فهرست جامعی از چنین عواملی در جدول 1 ارائه شده است. سایر احتمالات شامل قطع یا کاهش داروهای ضدتشنج است که می تواند منجر به تشنج احتمالی ناشی از تزک دارو شود. به طور متناقض، موارد نادری وجود داشته است که در آن افزایش سطح AED باعث ایجاد تشنج نیز شده باشد. به عنوان مثال، این مورد در مورد مسمومیت با فنی توئین توضیح داده شده است. گاهی اوقات، علل خاصی به جز همان تظاهرات معمول اختلال صرع زمینه ای قابل شناسایی نیست.

اما چه چیزهایی باعث میشود فرد دارو را قطع کند و یا پذیزش ان برایش کم باشد؟

ذلایل بالقوه زیادی برای عدم پایبندی به درمان در صرع وجود دارد. عوارض جانبی مانند اختلال عملکرد شناختی یا خستگی معمولاً در همراهی استفاده از داروهای ضد صرع وجود دارد، و وقوع این رویدادها ممکن است بیماران را مجبور کند که داروهای خود را کمتر مصرف کنند - گاهی اوقات حتی بدون اطلاع پزشک. سایر عوارض جانبی می تواند شامل افزایش وزن یا اختلال عملکرد جنسی باشد - موضوعاتی که بیماران ممکن است تمایلی به بحث در مورد آنها نداشته باشند. پیچیدگی در رژیم دوز درمانی ممکن است به این مشکل کمک کند. به عنوان مثال، تعداد زیادی قرص‌هایی که باید مصرف شوند، دوزهای مختلف در زمان‌های مختلف روز، همگی می‌توانند به طور بالقوه پایبندی را کاهش دهند. موانع زبانی نیز می‌توانند مانع از توانایی پزشک در انتقال مؤثر اهمیت رعایت دستورالعمل‌ها و دوز دارو به بیمار شود. عدم آشنایی بیمار با نسخه های الکترونیک و مسائل بیمه ای خود نیز می تواند نقش داشته باشد.

فراموشی مصرف دارو نیز به عدم پایبندی به آن کمک می‌کند، و اگرچه این امر ممکن است برای هر کسی (از جمله پزشکان) اتفاق بیفتد، اما می‌تواند پیامدهای بالقوه ویرانگری برای بیماران مبتلا به صرع داشته باشد. همچنین این احتمال وجود دارد که بیماران اصلا ماهیت درمان و اهمیت پایبند ماندن را به طور کامل درک نکنند. اگر بیمار در دوره‌ای طولانی بدون پایبندی به مصرف صحیح دارو، بدون تشنج باشد، ممکن است بیمار دچار این احساس کاذب شود که حذف داروها حداقل عواقب را به همراه خواهد داشت