بازگشت
Gut Microbiota و نقش آن در صرع
امروزه درمان صرع مقاوم به درمان یکی از چالشهای درمانی در حوزه اپی لپسی می‌باشد ، اگر چه جراحی صرع امری پذیرفته شده در این زمینه می‌باشد اما با توجه به اینکه در بسیاری موارد جراحی مقدور نیست ، روشهای دیگری همواره مدنظر می‌باشد و یکی از این روشها تغییر فلور میکروبی روده (gut microbiota) می‌باشد
🌟 مطالعات اخیر نقش فلور میکروبی روده را در صرع نشان داده است . بیماران مبتلا به صرع اغلب تغییراتی در فلور میکروبی روده را تجربه خواهند کرد از جمله افزایش پروتئوباکترها و verrucomicrobia و کاهش باکتریهای مفیدی مانند باکتروئیدها و لاکتوباسیلها
🌟 این تغییرات میکروبی روده می‌توانند روی مسیرهای نوروبیولوژیکال متعددی تاثیرگذار بوده و باعث افزایش التهاب و استعداد به تشنج شوند
🌟 یکی از مکانیسم‌های اولیه که از طریق آن gut microbiota میتواند روی صرع تاثیر بگذارد از طریق تغییر سطوح نوروترانسمیترهای کلیدی مانند GABA , گلوتامات ، سروتونین و دوپامین می‌باشد ، برای مثال بعضی از باکتریها می‌توانند سطوح گابا را کاهش داده و باعث ایجاد سیگنالهای تحریکی و افزایش خطر تشنج شوند .
🌟 تغییرات میکروبی داخل روده همچنین می‌توانند باعث تغییر در تولید سایتوکاین ها و فعالیت سلولهای ایمنی شوند و در نتیجه روی مدیاتورهای التهابی که موثر در امر التهاب می‌باشند موثر باشند . علاوه بر آن dysbiosis میتواند با اختلال در سد خونی مغزی باعث تسهیل التهاب و تشنج شود
🌟 اما تغییرات داخل روده چگونه با مغز ارتباط برقرار میکند؟
💥Gut-Brain Axis pathways
محور روده - مغز راهی ارتباطی بین gut microbiota و المانهای عصبی می‌باشد . این سیستم دوطرفه راههای نورونی ، آندوکرینی و ایمنی را درگیر میکند . میکروبیوتا روی HPA ( محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - آدرنال) تاثیر گذاشته و سطح گلوکوکورتیکوئیدها و میزان تحریک پذیری نورون‌ها را تغییر میدهد .
💥Microbiota -Targeted intervention
روشهای درمانی از جمله پروبیوتیکها ، آنتی بیوتیک‌ها ، fecal microbiota transplantation ( FMT)
و تغییرات رژیم مانند رژیم کتوژنیک روش‌هایی هستند که باعث افزایش باکتریهای موثری مثل Bifidobacterium و Akkermansia ، افزایش اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه و کاهش neuroinflammation میشوند و از این طریق باعث کاهش تعداد تشنج ها میشوند
🌟 بایستی این نکته را مد نظر قرار داد که این روشهای درمانی تا ورود به مرحله کلینیکال همچنان نیاز به تحقیق بیشتری دارند
