Epileptic heart

در درمان بیماریهای مزمن بایستی به جنبه های مختلفی همواره توجه شود و مسایل زیادی را مد نظر قرار داد و یکی از این بیماریهای مزمن صرع میباشد . امروزه ارتباط تنگاتنگی که بین صرع و مسایل قلبی وچود دارد باعث شده است که واژه ای به نام epileptic heart در مقالات صرع بوجود اید و در این نوشته سعی میشود تا خدی به آن پرداخته شود

Epileptic Heart به معنای آسیب قلب و سیستم عروقی ناشی از بیماری صرع مزمن میباشد . این آسیب که ممکن است به مرور در فرد مبتلا به صرع بوجود آید میتواند ناشی از مکانیسمهای مختلفی باشد که از جمله آنها میتوان به موارد زیر اشاره کرد آزادسازی مکرر کاتکول امینها و هایپوکسیمهای متعدد که میتوانند به علت تشنجات مکرر ایجاد شده و در سطح مولکولی باعث ایجاد آسیبهای الکتریکی و مکانیکی شوند و همچنین تاثیرات نامناسب داروهای ضدتشنجی که باعث افزایش سطح چربیهای خون ( هایپرلیپیدمی ) و یا آریتمی میشوند نیز در ایجاد epileptic heart میتواند تاثیر بگذارد.

امروزه برای تشخیص epileptic heart معیارهای شناخته شده ای وجود دارد و پزشک معالج با کمک آنها میتواند در بیمار مبتلا به صرع اقدامات لازم را انجام دهد . این معیارها عبارتند از :

الف ) فرد بایستی مبتلا به صرع مزمن باشد ( مقاوم یا عدم مقاومت به دارو اهمیتی ندارد )

ب ) در نوار قلب گرفته شده از بیمار شواهدی از آسیب میوکاردیال و یا آریتمی وجود داشته باشد

ج) تغییرات سیستم اتونوم قلبی وجود داشته باشد که پزشک معمولا با استفاده از HRV میتواند پی به این موضوع ببرد

د) اختلال عملکرد دیاستول قلبی که با کمک اکوکاردیوگرافی میتوان پی به آن برد

و) وجود شواهدی از هایپرلیپیدمی و آترواسکلروز تسریع یافته

با توجه به این موارد به نظر میرسد پزشک معالج هر بیمار مزمن مبتلا به صرع بایستی تا حدی از دانش کاردیولوژی برخوردار باشد تا بیمار خود را بهتر بتواند درمان کند و همچنین تا آنجا که مقدور است از کمک همکاران کاردیولوژیست بهره ببرد .

اما در بحث Epileptic Heart بایستی به این نکته نیز توجه کرد که وجود این پدیده ارتباطی با SUDEP ندارد و اصولا هنوز مکانیسمهای دخیل در SUDEP بطور کامل شناخته نشده اند

در پایان بایستی به این نکته اشاره کرد که همه این مسایل و تمام تلاشهایی که در جهان در مورد صرع صورت میگیرد برای بهتر کردن روند درمان بیماران میباشد و بنابراین شناختن جنبه های مختلف بیماری صرع میتواند راهی را پیش پای پزشک و بیمار قرار دهد که با همکاری و همفکری یکدیگر این بیماری را مدیریت کنند . پزشکان با افزایش دانش خود و بیماران با استفاده از رهنمودهای پزشکی که جلوی ازمان بیماری را بگیرد میتوانند در بهبود این مسیر موثر باشند